SULTAN SENSİN ALLAHIM
Rabbi Zülcelal sevdi habibini,
Aşkına yarattı tüm evreni…
Bir tevhid uğruna verdi Cennet’i,
Aşk ile yanana seyrettirdi Cemalini…
***
Bir misaldir Mekke Medine,
Haremi Şerif, Mescidi Nebeviyye,
Kâbe’yi görenin gözleriyle,
Gönlü yanar Cemalullah ateşiyle…
***
Mekke’de Lebbeyk diye diye,
Ateşin etrafında dönen pervane gibi,
Dön sen de, tavaf eyle Kâbe çevresinde,
Görürsün o anda Cemali sende…
***
Medine rahmet deryası,
Oradadır Cennet bahçesi,
Dur huzura kıl namazı,
Gör orada kesrette vahdeti…
***
Yandım, yandım Allah’ım
Hasretiyle yandım Rasuli Kibriyanın
Cemalini özler durur bu gönül
Lutfeyle ikramınla göster Allah’ım
***
Adı Sultan olsa da bu kulunun…
Kendisi günahkâr aciz bir kulun,
Rahmet deryana daldır bu kulun…
Sultan sensin affet bu kulun,
Rahmetinden mahrum etme Ya Rabbi!
Sultan Sönmez
